Noć je s 24. na 25. septembar 1992. Ispred četiri kuće u bijeljinskom naselju Bukreš stoje naoružani srpski vojnici i izvode 22 osobe van. Među njima je sedmoro djece i osam žena, od koji četiri imaju više od 60 godina.
Prezivali su se Sarajlić, Sejmenović i Malagić. Odveli su ih na obalu Drine u sembersko selo Balatun i strijeljali samo zato što su se tako zvali.
Zahvaljujući svjedocima, za zločin se odmah saznalo, a godinama kasnije njihovi posmrtni postaci, pod NN oznakama, pronađeni su u Srbiji, na grobljima u Šapcu i Sremskoj Mitrovici. Nakon identifikacije i DNK analize, u mezarju Lipić-Selimovići u Bijeljini sahranjeno je 18 posmrtnih ostataka, a četvoro se još uvijek vodi kao nestalo.
Ubijeni su Sarajlići: Admir i Alma (6 i 10 godina), njihova majka Amira (1955) i otac Osman (1956), njegov mlađi brat Senad (1967), njihov otac Izo (1931) i majka Rašida (1920), zatim Derviša (1956), Muharem (1952), njihova kćerka Selma (12 godina) i sin Zekerijah (1976). Ubijena je i Zurijeta Sarajlić (1934) i njena sestra Najla Džafić (1931). Ubijeni su Sejmenovići: Jusuf (1949), njegova žena Izeta (1951) i djeca Edina (1973) i Edin (1979). Ubijeni su Malagići: Rašid (1947), njegova majka Haša (1926), žena Amira (1953) i djeca Elvir (1972) i Almir (1974).
Za monstruozno ubijanje bošnjačkih civila iz naselja Bukreš do danas niko nije odgovarao iako je istraga pokrenuta prije više od deset godina.
